Początki państwa czeskiego.

Państwo czeskie ukształtowało się ostatecznie w X w., dokonało się to na skutek połączenia kilku przybyłych do Kotliny Czeskiej plemion słowiańskich. Miały one zasiedlić wyżej wymieniony obszar około VI-VII. Byli to Czesi, Pszowianie, Litomierzycy, Łuczanie, Dulebowie, Siedliczanie, Lemuzi, Zliczanie, Chorwaci i Deczanie.

1.Czechy w X w.

Proces scalania plemion pod przewodnictwem Czechów rozpoczął się w drugiej połowie IX w. W 845 roku doszło ponoć w Ratyzbonie do chrztu 14 książąt czeskich, jednak nie doprowadziło to do trwałej chrystianizacji kraju.

 Pierwszym historycznym władcą Czech jest Borzywój (852-889). Zdecydował się on na przyjęcie chrztu na dworze Świętopełka morawskiego prawdopodobnie w latach 70-tych IX w., choć niektórzy uważają że  doszło do tego około 884 roku. W ten sposób Czechy popadły w zależność od Moraw, które po śmierci Borzywoja przejęły bezpośrednią kontrolę nad całym państwem.

Po śmierci Świętopełka Czesi znaleźli w Bawarii pomoc w zrzuceniu zwierzchności Moraw. Doprowadził do tego syn Borzywoja, Spitygniew, który misję chrystianizacyjną powierzył duchownym podległym biskupstwu w Ratyzbonie.

Kolejnym władcą, który kontynuował dzieło Bożywoja był jego drugi syn, Wratysław (888-921). Do jego sukcesów zaliczyć można podporządkowanie sobie plemienia Zliczan, a także uzależnienie od siebie Śląska i ziemi Wiślan. Po jego śmierci krajem wstrząsały walki wewnętrzne. Małoletni następca Wacław I (907-929 lub 935) nie mógł samodzielnie sprawować władzy, o którą walczyły stronnictwa Ludmiły (jego babki) oraz Drahomiry (jego matki), która popierała obrońców kultu pogańskiego. Wacław poparł stronnictwo Ludmiły i przyczynił się do wzmocnienia chrześcijaństwa na terenie Czech.

Wratysław popadł w zależność trybutarną od króla niemieckiego Henryka I, który w 929 roku najechał Czechy i zdobył Pragę.

Wzrostowi wpływów niemieckich usiłował zapobiec brat Wratysława, Bolesław I Srogi (903-972). Doprowadził on do śmierci swojego brata po czym zaprzestał płacenia trybutu królowi niemieckiemu. Stworzył on organizację grodową dzięki której zdobył dochody na utrzymanie wojska.

W celu utrzymania niezależności od królów niemieckich Bolesław związał się sojuszem ze Związkiem Wileckim, jednak nie przeszkodziło to Ottonowi I w narzuceniu mu swojej zwierzchności. Po upadku sojuszu z Wieletami zawarł przymierze z Mieszkiem I, za którego wydał swą córkę Dobrawę.

Królestwo Bolesława rozciągało się aż po granice Rusi i swym zasięgiem obejmowało Kotlinę Czeską, Śląsk, Małopolskę oraz prawdopodobnie północną część Moraw.

2.Czechy za panowania Bolesława I i Bolesława II.

            W roku 972 władzę w państwie przejął Bolesław II, który w spadku po swym ojcu otrzymał duże, scentralizowane państwo. W jego skład wchodziły ziemie rodu Sławnikowiców, które posiadały  bardzo dużą niezależność, między innymi prawo do bicia własnej monety. Bolesław II w 995 roku doprowadził do likwidacji „państwa libickego”. Jego ludzie napadli na Libice i wymordowali wszystkich znajdujących się tam przedstawicieli rodu  Sławników. Uratowali się jedynie Sobiesław, który przebywał na wyprawie wojennej na Połabiu, biskup Wojciech oraz Radzim.

Bolesław II brał też czynny udział w rozgrywkach o tron cesarski. W 974 roku wziął udział w spisku antycesarskim Henryka Bawarskiego. W wyniku prowadzonych w latach 975-977 walk został zmuszony do zawarcia porozumienia w Kwedlinburgu w 978 roku, gdzie złożył Ottonowi II przysięgę wierności.

Około 990 roku Bolesław II utracił Śląsk i zapewne Małopolskę na rzecz Mieszka I.

Po śmierci Bolesława II państwo czeskie ogarnął zamęt, który wykorzystał Bolesław Chrobry. Nie udało mu się na trwałe opanować Czech, lecz zagarnął wówczas Morawy.

            Sytuację udało się opanować dopiero Brzetysławowi I w latach trzydziestych XI wieku. Odnowił on aparat państwowy a także opanował Morawy i prawdopodobnie Śląsk. Nie udało mu się jednak zrzucić politycznej zależności od Niemiec.

Bibliografia:

J. Skowronek, M. Tanty, T. Wasilewski, Historia Słowian Południowych i Zachodnich.
J. A. Sobiesiak, Bolesław II Przemyślida (999). Dynastia i jego państwo. 

A. Pleszczyński, [w:], Dynastie Europy, red. A. Mączak.

Red. M. Salamon, Wielka historia świata .

L. Leciejewicz, Słowiańszczyzna zachodnia .

Mapa 1 pochodzi z książki: Słowiańszczyzna starożytna i wczesnośredniowieczna. Gerard Labuda

Mapa 2 pochodzi z Wikipedii.