Ahmad ibn Fadlan ibn Abbas ibn Rasid ibn Hammad i jego „Relacja”.

O autorze dzieła wiemy niewiele. Nasze informacje pochodzą prawie wyłącznie od niego samego i dotyczą głównie okresu związanego z opisaną przezeń podróżą i misją dyplomatyczno-religijną, której był jednym z uczestników. We wstępie do swej pracy nazwanej „Kitab”, tj. „Księga”, autor przedstawia się czytelnikowi, jako Ahmad ibn Fadlan ibn al-Abbas ibn Rasid ibn Hammad. Dane te powtarza również Jakut ( XIII-wieczny uczony arabski, autor słownika geograficznego Mugam al-buldan{„Słownik krajów”}), podając jednak odmienne imię pradziadka, a samemu dziełu zamiast ogólnikowej nazwy „Księga” nadaje, zgodnie z jego zawartością, miano „Risala”, tj. „Relacja (z podróży)”.[1]

 Jedna z możliwych tras jaką przebył Ibn Fadlan

Kraj Mieszka w opisie Ibrahima ibn Jakuba.

Ibrahim przedstawia kraj Mieszka, jako najrozleglejszy, obfitujący w żywność. Zostały nam przekazane także informacje na temat podatków pobieranych przez władcę. Wymierzano je i ściągano w odważnikach handlowych. Prawdopodobnie pobierano je przede wszystkim od kupców zagranicznych, przybywających w celach handlowych na obszar państwa Mieszka. Dowiadujemy się także, że szły one do kasy królewskiej i przeznaczane były na utrzymanie i wyekwipowanie regularnego wojska.[1]

Kraj Bolesława w opisie Ibrahima ibn Jakuba.

            Granic państwa czeskiego Ibrahim nie oznaczył dokładnie, nadmienił tylko, że sąsiadują z krainami Turków (tj. Węgrów), a rozmiary państwa określił w przybliżeniu w sposób następujący, „co się tyczy kraju Bolesława, to długość jego od miasta Pragi do miasta Krakowa wymaga podróży trzech tygodni.”[1]

 Republika Czeska (Obecne granice)

Kraj Nakona w opisie Ibrahima ibn Jakuba.

          Na samym początku swego przekazu o Słowianach Ibrahim ibn Jakub, co typowe dla geografii arabskiej do XI wieku, postrzegał Słowian, jako jedność etniczną i zaliczył ich do potomków Madaja, syna Jafeta. Wywodzenie współczesnych ludów od postaci patriarchów biblijnych typowe było nie tylko dla średniowiecznej historiografii europejskiej, ale również dla arabskiej, podobnie jak zaliczanie Słowian do Jafetydów.[1]

 Plemiona zachodniosłowiańskie w IX-X w.

Bułgaria w opisie Ibrahima ibn Jakuba.

Na wstępie rozdziału poświęconego Bułgarom oświadczył Ibrahim, że nie był w ich kraju, a wszelkie informacje ma od posłów bułgarskich przybyłych do Ottona. Za tym, że przeważająca część informacji pochodziła od samych Bułgarów, przemawia ich charakter. Przedstawiają oni swego władcę w bardzo korzystnym świetle. Jedyna wiadomość, która pochodzi z własnej obserwacji Ibrahima dotyczy sposobu ubierania się przez posłów. Przywdziewali się oni w obcisłe szaty, wyszywane ozdobnymi guzami.[1]

Bułgaria za panowania cara Piotra I

Ibrahim ibn Jakub i jego podróż.

            O Ibrahimie ibn Jakubie wiadomo niewiele i niemal wszystko to, co po nim pozostało pochodzi z zachowanych skrawków przekazu o jego wyprawie. Z nich właśnie można wyciągnąć wnioski, że podróżnik urodził się w rodzinie żydowskiej. Przyszedł na świat prawdopodobnie w Tortozie, nad rzeką Ebro, w islamskim wówczas mieście, położonym tuż przy granicy z chrześcijańską Katalonią. Z zawodu był najpewniej kupcem, na co wskazują liczne odniesienia do handlu w tekstach pozostałych po jego podróży. Należy przypuszczać, że był osobą dobrze wykształconą, na co wskazuje nie tylko znajomość geografii, ale i bystrość jego obserwacji oraz zdolność ich do kojarzenia.[1]

 Zamek w Tortosie

Plemiona połabskie

Słowianie połabscy to ludy zachodniosłowiańskie zamieszkujące na zachód od rzeki Odry, od Morza Bałtyckiego na północy po góry i wzniesienia środkowo niemieckie na południu. Nazwy „połabski”, „Połabie”, pochodzą od nazwy wielkiej rzeki Łaby (Elbe), która wraz ze swoim lewobrzeżnym dopływem Salą (Sale) stanowiły w pewnych okresach orientacyjną granicę zasięgu osadnictwa słowiańskiego.[1]